SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH
Przez namaszczenie chorych i modlitwę kapłana Kościół poleca chorych Chrystusowi, aby ich podźwignął i zbawił (por. Jk 5,14-15; KK 11). „Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeśli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy” (Obrzęd sakramenty chorych nr 6).
Według Katechizmu Kościoła katolickiego „pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości” (KKK 1520). Chory dzięki łasce tego sakramentu „przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, za których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu” (KKK 1522). Na wspólnotowy charakter namaszczenia chorych wskazuje zwyczaj gromadzenia się wiernych wokół chorego przyjmującego sakramenty święte. Ten zwyczaj wspólnej modlitwy przy łóżku chorego zachęcamy podtrzymywać.
Warto zaznaczyć, że namaszczenie chorych nie jest sakramentem dla umierających, ale przeznaczone jest dla tych, którzy znajdują się stanie ciężkiej i niebezpiecznej choroby. Do przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych zachęcamy także osoby w podeszłym wieku, choćby nie występowały u nich objawy rozpoznanej choroby (Obrzęd sakramenty chorych nr 11; por. KPK kan. 1004 § 1).
Wiernych udających się na leczenie do szpitala, a zwłaszcza przed poważną operacją, zachęcamy, aby, jeśli to możliwe, przyjęli sakrament pokuty i namaszczenia w parafii. Jeśli tego nie uczynią, powinni o te sakramenty prosić kapelana szpitala.
Przy sprawowaniu sakramentu namaszczenia chorych nie stosuje się kryterium wieku. Wszyscy proszący o sakrament powinni być „odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni” (KPK kan. 1002), czyli w stanie łaski uświęcającej. Przypominamy o możliwości powtarzania sakramentu namaszczenia wtedy, gdy „chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2).
Osoby chore, o ograniczonej sprawności ruchowej itd. zachęcamy do utrzymywania bliskości z Panem Jezusem Eucharystycznym poprzez częstą Komunię świętą – więcej informacji znajdziesz TUTAJ
KOMU UDZIELA SIĘ SAKRAMENTU NAMASZCZENIA?
- „Z wielką gorliwością i pilnością należy udzielać tego sakramentu wiernym, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszłego wieku” (Obrzęd sakramenty chorych nr 8; por. KL 73).
- „Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba” (Obrzęd sakramenty chorych nr 10).
- „Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba” (Obrzęd sakramenty chorych nr 11).
- „Dzieciom również należy udzielać namaszczenia chorych, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie” (Obrzęd sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1004 § 1). Dotyczy to zwłaszcza dzieci, których życie jest poważnie zagrożone np. przez nieuleczalne choroby (np. nowotworowe). Odpowiednio przygotowane przez rodziców i kapłana mogą świadomie i owocnie przyjąć ten sakrament duchowego umocnienia (Obrzęd sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1005).
- „Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2; por. Obrzęd sakramenty chorych nr 9). Jednak nie należy udzielać go zbyt często, jeśli nie zachodzi prawdziwa konieczność.
- „Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni” (Obrzęd sakramenty chorych nr 14). „Sakramentu należy udzielić chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili” (KPK kan. 1006).
- „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela” (Obrzęd sakramenty chorych nr 15). Umarłym nie udziela się żadnego sakramentu.
GDZIE I KIEDY MOŻNA PRZYJĄĆ SAKRAMENT NAMASZCZENIA?
- W kościele – np. po Mszy Świętej, udając się do zakrystii.
- W domu – podczas comiesięcznej wizyty kapłana z Komunią Świętą.
- Na każde wezwanie – w razie zagrożenia życia kapłan o każdej porze uda się z posługą sakramentalną do chorego.
Osoby chore można zgłaszać w zakrystii, w biurze parafialnym bądź telefonicznie:
telefon: 61 814 64 36
e- mail: parafiatp@archpoznan.pl